به گزارش قدس‌آنلاین به نقل از فارس، اخیرا «لیندا توماس گرینفیلد» سفیر آمریکا در سازمان ملل در مورد همکاری‌های نظامی ایران و روسیه ابراز نگرانی کرده و مدعی شده است؛ ارسال پهپادهای ایرانی به روسیه نقض قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت بوده و به ادامه جنگ روسیه علیه اوکراین کمک می‌کند.

این مواضع نشان می‌دهد که ظاهرا مقامات کاخ سفید نمی‌توانند خشم و نارضایتی خود را نسبت به عدم تطابق واقعیات بین‌المللی با راهبردهای کلان و حتی اهداف تاکتیکی و کوتاه مدت خود کتمان کنند.

در مواجهه با این موارد، مقامات آمریکایی معمولا با ارائه تفاسیر وارونه، ناقص و دروغین از قواعد و پیمان‌های بین‌المللی به نوعی می‌کوشند افکار عمومی دنیا را نسبت به شکست و ناکامی‌های خود در میادین نبرد و منازعاتی که خود در خلق آنها دست داشته‌اند، منحرف سازند.

در خصوص تکرار این بازی آمریکایی‌ها چند نکته مهم وجود دارد:

نخست؛ اساسا مقامات آمریکایی به سبب خروج از برجام به عنوان خمیرمایه و مبنای صدور قطع‌نامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل، حق اظهار نظر یا تفسیر عملیاتی از این قطع‌نامه را ندارند، زیرا واشینگتن نمی‌تواند از بخش اعظم قطع‌نامه ۲۲۳۱ عبور کرده و بخش اندکی از آن را مشمول سوء تفسیر خود قرار دهد.

نکته دوم مربوط به بُعد حقوقی ادعای سفیر آمریکا است؛ چه، با توجه به رفع برخی از محدودیت‌های مربوط به مبادلات تسلیحاتی ایران در سال ۲۰۲۰ وفق همین قطع‌نامه ۲۲۳۱، بخشی از مناسبات نظامی ایران و کشورهای دیگر از جمله روسیه شکل گرفته و این مسئله، معطوف به جنگ اوکراین نبوده و نیست.

به عبارت بهتر؛ همکاری‌های نظامی ایران و روسیه اساسا معطوف به جنگ اوکراین نیست و مبدا این همکاری‌ها نیز وقوع این نبرد نبوده و مواضع جمهوری اسلامی ایران در قبال جنگ اوکراین و حتی تلاش‌های متعدد در راستای ایجاد صلح گواه همین مدعاست.

بر این اساس؛ گرینفیلد دو ادعای نادرست را مطرح کرده است که یکی مربوط به جنس و ماهیت همکاری‌های تسلیحاتی ایران و روسیه و دیگری مربوط به عدم انطباق این همکاری‌ها با قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت است.

طی سال‌های اخیر، بارها آمریکا و مقامات اروپایی تلاش کرده‌اند با طرح ادعای عدم تطابق آزمایش‌های موشکی ایران یا مراودات تسلیحاتی کشورمان با قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت، در این مسیر خلل ایجاد کنند اما استدلالات حقوقی آنها در این خصوص با در بسته روبه‌رو شده است.

سوء تفسیر آمریکا و متحدانش از قطعنامه‌های شورای امنیت مسبوق به سابقه بوده و در برهه کنونی نیز شاهد تکرار این بازی نخ‌نما هستیم، لذا بهتر است سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد به جای سخن گفتن از قطع‌نامه‌ای که واشینگتن تنها متهم قطعی عدول از آن محسوب می‌شود، پاسخ‌گوی شکست  راهبرد فشار حداکثری دولت‌های سابق و کنونی این کشور در تقابل با نظام و ملت ایران باشد.